Relativeren zal je leren

Na mijn afscheidfeestje in de bar (waarbij ik met de locals lekker heb gepilserd) heb ik na tien weken mijn backpack weer ingepakt. Behalve een zeurende kater had ik een lift naar Adelaide gescoord in de bar. Matthew (local in Nhill) bracht me naar Londsdale (een plekje onder Adelaide, waar zijn zus woont). Op Australian Day (vergelijkbaar met onze Koninginnedag maar dan op z'n Australisch) zijn we naar Victor Harbour geweest en hebben daar de tourist uitgehangen middels een bezoekje aan Granite Island (waar we penguins en een zeehond hebben gezien). 's Avonds zijn we naar de bar in Geelong geweest om Australian Day in stijl af te sluiten.

De dag daarna heeft Matthew me in Adelaide gedropt. Ik moest toch wel weer even wennen aan het hostel leven. Na tien weken mijn eigen kamer met eigen bed te hebben, sliep ik in de 'cave'. Een betere omschrijving kon het hostel hier niet aan geven. Ik sliep met zestien andere lotgenoten in een ranzig, stinkende grot. Adelaide voelt als een grote country-city. Deze stad heeft gezellige straatjes met barretjes en cafetjes. Om niet totaal aan onze alcohol verslaving toe te geven was er ontzettend veel te doen in de stad. Zo heb ik mijn fruit op de Central Market gekocht, de cultuurliefhebber uitgehangen in the Art Gallery of South Australia en South Australian Museum, gechillt in de Botanic Gardens en uiteindelijk toch weer toegegeven aan mijn alcohol-liefde: National Wine Centre of Australia en The Borossa Valley. De Borossa Valley is een van de beroemste wijnstreken in Australie. Als echte wijnkenners heb ik met vier andere backpackers een hele dag wijn geproeft bij verschillende boeren. Een gemiddelde wijntasting bestond uit ongeveer zeven tot tien verschillende wijnen. Dus na drie wijn proevingen was iedereen redelijk tipsy, de moeite waard!

Maar natuurlijk kwam ook aan Adelaide een eind. Samen met een Duitse (Rebecca) en Franse backpacker (Fabian) hebben we voor een aantal dagen een auto gehuurd om The Great Ocean road te maken, en we hebben hierbij heerlijk wild gekampeerd. Herinneringen van het 'ent-weekend' kwamen hierbij voortdurend om de hoek kijken. Nadat we onze auto hadden opgehaald hebben we een bezoekje gebracht aan de Murray Bridge. Meer dan een brug was hier ook niet te zien, dus zijn we snel weer onze snelle wagen met airconditioning (42 graden was de temperatuur maar liefst in Murray Bridge) ingestapt. Daarna zijn we door het Goorong National Park gereden waarbij een meer zo'n hoog zout gehalte bevatte, dat er overal 'keukenzout' op de grond lag. Na een korte plas-pauze in Beachport (waarbij de Fabian zich in de toilet per ongeluk had opgesloten) hebben we onze eerste nacht wild gekampeerd in Millicent. Wild kamperen werd door ons gedefinieerd: slapen in de open lucht onder de sterrenhemel met een diversiteit aan wild-plas mogelijkheden, zonder hiervoor aan bon te worden geslingerd.

De volgende dag hebben we een bezoekje gebracht aan Mount Gambier waar we het zee-blauwe 'Blue Lake' hebben bezichtigd. En daarna de Umpherston Sinkhole en de Cave Gardens. Port Fairy was onze eerste stop in Victoria en hier hebben we een verfrissende duik in de zee genomen. We hebben onze trip vervolgend door het Port Cambell National Park te bezichtigen (met de bekende Grotto, Twelve Apostles, Gibson Steps, Bay of Islands en de honderden fotograferende Aziaten tot gevolg). Na onze nacht wild-kamperend te hebben doorgebracht rondom Cape Otway hebben we een bezoek gebracht aan Otway National Park (met de Erskine Falls). Aangezien de weersomstandigheden te bagger (koud en winderig) waren, hebben we alleen maar over Bells Beach gewandeld in plaats van gesurft. We hebben onze derde wild-kampeer-nacht met twee andere wild-kamperende koppels doorgebracht (waarvan een koppel notabene Nederlands was). De volgende ochtend hebben we ons ontbijtje genuttigd in Torquay (een legendarische surftown) en hebben op de valreep nog een bezoek gebracht aan het waterfront in Geelong.

Daarna zijn Rebecca en ik gedropt in Melbourne. Melbourne is het utopia van veelzijdigheid en diversiteit. Elke vierkante meter wordt benut door elke artistieke manier die je fantasie maar te boven gaat. Melbourne wordt eerder geassocieerd met kunst en vrijheid dan daadwerkelijke een welvarende stad. Van illigale tot legale kunst, een beat boxende straatmuzikant tot de filosorende hippie. Als gediplomeerd tourist heb ik uiteraard de topics van de stad mee gepakt: gechillt op de Federation square, kunst bewonderd in het Ian Potter Centre: National Gallery of Victoria Australia, kunst beleefd in het Australian Centre for the Moving Image, geshopt in de Queen Victoria Market, gevoetbalt in de Flagstaff Gardens, de nerd uitgehangen in de State Liberary of Victoria en zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat zeker niet vergeten mag worden in St. Kilda met het energie-rijke St. Kilda festival waar we met duizende dansende personen de beats van onder andere Alison Wonderland en Art vs. Science ons zelf hebben gemaakt. De typisch Australische tint van dit festival werd gekenmerkt door 'the dry zone'. Dit wil zeggen: geen drugs in welke vorm dan ook. Maar elke persoon wat zich op het festival bevond had of een joint of een box 'goon' in zijn handen.

Als verpleegkundige kon ik het niet laten om een bezoekje te brengen aan de Nederlandse dementerende in Melbourne. Ik heb een bezoek gebracht aan het zorgcentrum: Dutch Care. Dit is een organisatie die zorg verleend aan Nederlandse ouderen. In het kort gekwalificeerd in de zelfstandig functionerende, behulp behoevende en volledig afhankelijke patiënt. De vrijwilliger van het activiteitencentrum heeft me een rondleiding gegeven over het terrein, waarin natuurlijk de Beatrix aan de muur en het mens-erger-je-niet niet mocht ontbreken.

Dat ik geïnteresseerd ben in het zorg systeem van Australië werd me in Tasmanie iets te letterlijk genomen. Nadat ik twee andere Duitse meisjes (Isabell en Josephine) gevonden had, hebben we samen het vliegtuig genomen en hebben een campervan gehuurd om samen dit prachtige land te bezichtigen. Nadat we rond de Mount Wellington en het Mount Field National Park gehiked hadden, vervolgende we onze weg richting Queenstown. Alleen het grind in een bocht op een asfalteerde weg was daadwerkelijk geen goede combinatie. Na een slip heeft het Josephine de controle over het stuur verloren en zijn we tegen de rotswand gebotst, met het kantelen van het busje als gevolg. Nadat we alledrie uit het busje waren gekomen, waren er als snel een aantal locals gestopt om ons hulp aan te bieden. Niet veel later werden we dan ook middels een ambulance terug vervoerd naar Hobart. Hoewel ik na het schrijven van mijn thesis (waarin een subjectieve schaalmeting centraal stond) nog steeds twijfel over de daadwerkelijk effectiviteit van de VAS schaal, had ik helaas onvoldoende energie om hierover in discussie te gaan met de ambulance verpleegkundige, toen hij naar mijn pijn meting vroeg. Na een aantal röntgen foto's voor mij (wat uitwees op een gekneusde borst- en sleutelbeen) en zes hechtingen (voor de gapende voorhoofd wond van Isabell), werden we opgevangen door de dokter (die vroeger in haar jongere jaren ook een backpacker is geweest, dus weet hoe het voelt om een warm huis aangeboden te krijgen). Zij heeft samen met ons alle verzekeringsissues proberen te ontcijferen en declaratieformulieren helpen invullen.

Op zulke momenten wordt je even met beide benen op de grond gezet en kun je geen betere positionering van jezelf binnen je eigen leven bedenken. Hoewel we erg veel gezeik hebben met de auto verzekering (kort samengevat: reet-naaierij), mogen we ontzettend in onze handen klappen. Het had namelijk heel anders kunnen afgelopen dan een aantal hechtingen, kneuzingen en blauwe plekken.

Ons vliegtuig naar Melbourne gaat op dinsdag. Vandaag hebben we onze planning in Tasmanie wat bijgeschaafd naar onze gemoedstoestand en eigen lichamelijk vermogen. We proberen de topics van de oostkust (zoals Port Arthur en Wineglass Bay) nog mee te pakken, om onze herinneringen aan Tasmanie niet alleen maar te laten kleuren door het ongeluk, de stinkende verzekeringspapieren en onbeschofte klantenservice.

Liefs