Levenslied

Darwin associeerde ik met wild-life, avontuur en voorproefje op de outback. Niets bleek minder waar. Na een 26 uur durende busreis die me bekant had genekt, naderde ik Darwin op zijn zaterdagsavonds. Benauwende temperaturen om tien uur ’s avonds, discolichten, dronken mensen en chaos overal. De straat waar mijn hostel zich bevond was de strip van Darwin. Ik kreeg een lichtelijke flash back naar de strip in Lloret de Mar.

Toen ik de volgende ochtend werd opgepikt door de tourbus (die me naar Adelaide River zou brengen voor de ‘jumping croc’ tour) kleurde de bus mooi grijs. Samen met Melissa waren we de enigste twee meiden onder de 55e jaar. We hadden een lichtelijk sarcastische maar oprechte stuurman die ons richting de reptielen bracht. Zijn talentvolle assistent maakte met behulp van een stok van een paar meter lang en een kilo varkensvlees de zoutwater krokodillen aan het springen. Zoutwater krokodillen zijn de grootste reptielen der aarden en kunnen tot wel zes meter lang worden. Met behulp van hun krachtvolle staart zijn ze in staat om een paar meter hoog te springen. Wat een schouwspel!

Nadat we waren afgedropt in Darwin, hebben Melissa en ik nog even een kijkje genomen op de beroemde Sunset markets. Hier ben ik een oude bekende tegen gekomen, waarmee ik mijn roadtrip (in februari) van Melbourne naar Sydney heb gedaan. Australië blijft toch klein.

Woensdag ochtend werd ik al vroeg opgepikt door de witte en compacte bus voor mijn laatste tour richting het centrum van Australië. De tour bus zat ram vol met backpackers en toeristen komend uit allerlei hoeken van de wereld (met natuurlijk een percentage van 75 Duits sprekende personen met alle gevolgen van dien). We begonnen de tour met een bezoekje te brengen aan Kakadu National Park. Ubirr staat bekend om de ‘rock- art’. Met behulp van boomsappen en steenformatie creëerde de aboriginals zijn typische verf. Met behulp van onze tourguide konden we achterhalen wat de mening van een kunstwerk was en uit welk tijdperk het kwam. Erg boeiend. Kakadu staat verder bekend om zijn wonderschone Gunlom waterval. Dit is verreweg mijn favo spot in Australië.

Litchfield National Park hebben we het waterval circuit gedaan. Florence falls, Wangi falls en de verscheidende Buley Rockholes mochten hierbij dan ook niet ontbreken. Na een nachtje in Darwin te hebben vertoefd, zijn we de volgende ochtend weer vroeg vertrokken richting Katherine National Park. Hier hebben we een middag gespendeerd liggend in het gras, want helaas waren er een aantal zoutwater krokodillen gespot in de Katherine rivier.

Mantaranka is een groot gat maar is rijk aan natuurlijke warm waterbronnen. We hebben een duik genomen in de Bittersprings. Het bijna chemische groene/turqoaise water had een tropische temperatuur van maar liefst 34 graden Celsius. Dit was te danken aan limestone formatie.

Verder stond dit deel van de tour in het tekenen van de 1600 kilometers zo snel mogelijk af te leggen. Enkele stops hebben we natuurlijk wel gemaakt, onder andere Devils Marbles en Daily´s Water met zijn beroemde pub. We sliepen ’s avonds in geliefde swags (het was nu zo’n 20 graden warmer ’s avonds).

Alice Springs is een klein stadje vol met Aboriginals. Er is niet zoveel te doen of te zien, dus een ultieme kans om bij te tanken, te ordenen en te wassen. Na een korte stop werden we opgepikt voor de beroemde Uluru trip.

Ik was redelijk onder de indruk van deze roestende rots. Het heeft zoveel cultuur en verhaal lijnen dat ik er zoveel langer kon blijven dan deze paar uur die we er mochten spenderen. Uluru heeft namelijk een religieuze betekenis voor de Aboriginals. Alle facetten van de rots hebben een bepaalde betekenis en zijn met elkaar verbonden via de mythologie. Elk aspect vormt zijn eigen levenslied. We hebben een halve ronde om Uluru (of anders bekend Ayers Rock) gelopen en honderden foto’s gemaakt. De rots is 348 meter hoog en heeft een omtrek van ongeveer vier kilometer. Na een close-up te hebben gemaakt van deze rots, hebben we van een kilometer afstand de zonsondergang en zonsopgang (de volgende dag) bekeken. Het geeft werkelijk een magisch effect hoe de kleuren zich veranderen ten opzichte van de zonstand.

Na de beroemdste rots van Australië te hebben gezien hebben we onze tour vervolgd richting the Katja Tjuka (oftewel The Olgas). Katja Tjuka betekend ‘many heads’. Dit heeft zijn naam te danken aan de 36e verschillende bolders die samen een geheel vormen, namelijk Katja Tjuka. We hebben ‘the Valley of the Wind’ track gelopen, die ons andere langs Mount Olga liet lopen. Mount Olga is de hoogste rots (546 meter), dus zelfs hoger dan Uluru zelf.

We hebben de tour beëindigd met Watarraka National Park en de Kings Canyon. We hebben hier een zes kilometer lange hike track gedaan die ons dwars door de canyon bracht. De wanden in deze canyon zijn gemiddeld zo’n 300 meter hoog. Er was dan ook een strikte 2-meter-van-de-cliff-regeling. Het was zeker de moeite waard.

De tour is nu op zijn einde. We hebben gisteren avond een goed feestje gehad en ik heb van iedereen afscheid genomen. Morgen neem ik de vlieger richting Sydney om mijn laatste zaken te regelen en nog een paar vrienden op te zoeken. En dan is de tijd al daar om afscheid te nemen van de dit prachtige continent. Jeez… de tijd gaat hier veelste snel.

See ya