West Best

Na afscheid te hebben genomen van de family Franklin, werd ik opgepikt door Dirk Jan om mijn laatste weekend in Perth city door te brengen. Samen met Nienke en Ierse kamergenoot Aron hebben we een denkwaardige avond gehad! We hebben op zondag nacht ons oranje elftal nog naar de overwinning gebracht, met het retespannende laatste kwartiertje tussen Oranje en onze tequila drinkende Mexicaantjes.

Maandagochtend werd ik al vroeg opgepikt door de witte adventure tour bus, die me tien dagen later af zou droppen in Broome. Al snel ontmoette ik de groep, die bestond uit tien dames (komend uit Australië, Frankijk, Luxemburg en hoe kan het ook anders; Duitsland) en één Australische jongen. Iedereen reisde alleen, waardoor er prettig evenwicht was binnen de groep. Een paar dagen later voelde het alsof ik alweer in een nieuwe familie was belandt.

We hebben onder andere een bezoek gebracht aan de Pinnacles, schelpen gesorteerd op Shell beach, gezandboard, de zonsondergang in Coral Bay gezien, de dolfijnen gevoerd in Monkey Mia en gewandeld door het prachtige Kalbarri National Park.

Binnen de tour kon je ook enkele activiteiten boeken, zo heb ik met manta rays, zeeschildpadden en whale sharks gezwommen. Nog nooit was ik zoveel gebeten door kwallen, maar op dat moment had de tientallen kwallenbeten de minste aandacht. Dat was een ontzettend toffe ervaring!!

Na een vijftal nachten in luxueuze backpackers te hebben geslapen, werd het tijd voor Karijni National Parks met de bijbehorende ‘swags’. Een swag is een grote ruwe slaapzak inclusief matras. Aangezien slapen in de tenten kouder was dan in de buitenlucht, besloten een aantal meiden van de groep om buiten te slapen. Ook ik wilde de vallende sterrenhemel en swag op een ultieme manier ervaren. Dat werd me geraden de eerste nacht. De nachten dat we in Karijni National Park sliepen, dropte de Celsius graad rond het vriespunt. Een mental-breakdown was nabij toen ik mijn eerste nacht in de heldere buitenlucht ´sliep´ aka geen oog dicht deed. Gelukkig waren de volgende twee nachten beter, zodat ik mijn energie kon verspillen in het wonderschone Karijni National Park. Dit park is rijk aan flora (over 800 verschillende plantensoorten) & fauna (van dingo’s tot kangoeroes) en een zeven adembenemende gorges. Omdat de natuur de weg leed was het pad enkel toegankelijk middels geklim- en geklauterd. Na elke work out was het dan ook tijd voor een verfrissende duik in het ijskoude water van de gorges. Bij het nemen van elke foto raakte ik gefrustreerd door mijn op-een-na-goedkoopste-camera van de Mediamarkt, die me in de steek liet bij het fotograferen van de gorges. Geen enkel shot weerspiegeld het daadwerkelijke beeld van deze natuur.

Onze tour vervolgde zijn avontuur middels een bezoek aan eighty miles beach (waar het volgens onze tourguide het zou stikken van de krokodillen, haaien en kwallen; niets gezien natuurlijk), Pardoo Roadhouse (waar we onze laatste avond samen hebben doorgebracht) en de uiteindelijke eindbestemming Broome.

Broome is een klein maar welvarend stadje. Het staat bekend om zijn export van parels over de gehele wereld. Er zijn dan ook verschillende parel boerderijen en winkels te vinden in en rondom de stad. Ik heb een bezoek gebracht aan het pearl bezoekerscentrum, waar allerlei informatie over de parels te vinden was en de zoet- en zoutwater parels in de ‘winkelschappen’ naar je lonkte.

Kamelen zijn een ware plaag in Australië. De outback telt meer dan een miljoen wilde kamelen. Aangezien Australië teert op toerisme, hebben een aantal organisaties het idee gekregen om camels-tours aan te bieden aan toeristen op Cable Beach. En aangezien ik weer een toerist was, heb ik dit

ook gedaan. Na dertig minuten op een kameel te hebben gezeten, was het wel weer genoeg en hebben we de zonsondergang op Cable Beach bekeken.

Met de overige meiden heb ik mijn avontuur in Broome afgesloten door een bezoekje te brengen aan de Sun Pictures. Het is ’s werelds oudste outdoor bioscoop waar we de pas uitgebrachte films konden bekijken. ‘The fault in our stars’ was de jankfilm die ons afscheid tekenden.

Momenteel zit ik in een 26 uur durende busrit richting Darwin, die me waarschijnlijk gaat nekken door een afgeladen bus vol met (om het zacht te omschrijven) sterk naar oude ammoniak, ethanol en tabak ruikende personen en jammerende baby’s om me heen. Ach, gelukkig word ik verwend met een plekje langs het raam en omgeving van de Kimberley’s en zit ik niet op kantoor of college de klok vooruit te kijken.

Byebyezwaaizwaai.