Bouwvallig praal

De McLean falls, Purakauni falls en the cathedral caves mochten natuurlijk niet ontbreken tijdens onze trip door Catlins national park. We hebben onze weg vervolgd middels een kijken te nemen bij Jacks Bay met de bijbehorende blowholes (die het overigens niet deden). Op Nugget Point hebben we seals gezien en op Roaring bay heb ik dan eindelijk mijn eerste wilde pinguïn gezien, toppunt van schattigheid!

Dat Dunedin door haar 120.000 inwoners (waarvan 20.000 student) een leuk studentenstad is, is een feit. Maar door de Europese accenten in de architectuur is het tevens ook een mooie stad! Rond half elf waren de meeste studentenparties al ten einden met als gevolg dat alles dronken over straat liep of lag. Wij hebben daarentegen de kroeg wel gehaald en zijn in de rij twee leuke kiwis tegen het lijf gelopen, die ons het nachtleven van Dunedin hebben laten proeven. Het eindigde uiteindelijk in een privé surf sessie de volgende dag op st. Claire beach! Dat het lang geleden was dat ik op een surf plank had gestaan as het eerste uur duidelijk te merken. Na 2,5 uur in het water te hebben gedobberd, verzonken en gesurft hebben we als tegenprestatie voor de heren gekookt. Wij kregen daarvoor in ruil een warme douche en een bedbank!

De volgende dag hebben we als echte touristen Dunedin verkent, met als gevolg dat we nog in de krant zijn belandt! De reden daarvoor was echt minder spectaculair. Men neemt the first church of Dunedin, een handjevol touristen en je hebt een artikel van twee regels en een kleurenfoto op pagina vier!

Om de paparazzi te ontvluchten zijn we snel doorgereden naar Lake Tekapo. Tekapo staat bekend om zijn fascinerende nachtleven, in de zin van 45e breedtegraad wat een perfecte gelegendheid biedt om hier je sterrenkunde bij te spijkeren. Heel veel sterren heb ik daarentegen niet gezien, simpelweg omdat het regenachtig en dus bewolkt was. Domper! En we hielden het helaas door onze strakke tijdsplanning maar bij een kans dus bewolkte nacht.

Dat er op 22 februari 2011 een aardbeving heeft plaatsgevonden in Christchurch is overal en aan alles op te merken. De stad wordt door tijdelijke kunst wat opgefleurd, want zonder dat zou het een lelijke stad zijn. Ergens wekt het irritatie op om te zien dat na drie jaar se stad nog volledig overhoop ligt. Eenrichtingswegen veranderen dagelijks, verkeer raakt om de twee meter verstopt en winkels verkassen schijnbaar om de haverklap. Met het tempo waarop de bouwvakkers hier in Nieuw Zeeland werken, zou je in Nederland op staande voet ontslagen worden. Hier in Nieuw Zeeland wordt het getoloreerd en ook ergens gewaardeerd. Na mijn sightseeing tour van Ditta kreeg ik de indruk alsof deze stad niet onder het stof en puin vandaan wil komen. Totdat ik een bezoekje bracht aan het Canterbury museum. De aardplaten rondom Nieuw Zeeland zijn alles behalve relaxt. Jaarlijks vinden er zo'n 15.000 na schokken plaats, laat staan de duchtige aardbevingen gerelateerd aan de schaal van Richter. Irritaties maakte plaats voor begrip en ik zag de stad van een ander perspectief. Het indrukkende kunstwerk '185 empty chairs' symboliseert en herdenkt de omgekomen slachtoffers van de aardbeving. Je kunt de bouwvallige huizen en verwoeste kerken binnen de stad niet missen. Verder zijn er tientallen initiatieven binnen de stad te vinden die geld bij elkaar proberen te sprokkelen om restauraties te kunnen financieren, zoals het 'Pallets Pavelion'.

Na de namiddag in het park te zijn bekomen met een boek hadden we onze laatste reünie met onze Duitse kameraden. Dit werd gevierd (samen met een andere Nederlandse jongen die we hadden leren kennen) op een campingspot langs een meertje in Allandale met zelf gehakte pannenkoeken en een drankje.

De volgende ochtend hebben Ditta en ik dan definitief afscheid genomen van onze kameraden en zijn we in de richting van Lytteton. Omdat Lytteton een belangrijke haven poort van Christchurch vormt zijn we langs de haven gelopen. Na een goede koffie hebben we ons klaargemaakt voor een vijf uur durende trip richting het noorden. Strontgaar kwamen we aan op onze campingspot. Eten, dagboek bijwerken en slapen stond dan op ons avondprogramma.

Voordat we met onze camper met de ferry naar het noorder eiland gingen, hebben we nog door Picton gelopen. Heel veel meer dan een winkel straat is Picton dan ook niet. Dus hebben we ons maar snel ingechecked in de ferry, om een vier uur durende reis over de zee te maken, die ons naar Wellington zou brengen.